We zijn nu in de provincie Yunnan. Een echte uithoek in China: ten westen grenst het aan Tibet, ten zuiden aan Myanmar, Laos en Vietnam. Vijftien eeuwen hebben de Chinese keizers geprobeerd om vat op deze provincie te krijgen, maar het lukte niet om hen te verslaan. Uiteindelijk lukte het het leger van de Mongolen wel en werd Yunnan later onderdeel van China. Veel etnische minderheden zijn naar deze provincie getrokken en 1/3 van de bevolking behoort dan ook tot een minority. Ook komen in deze provincie de meest verschillende planten- en diersoorten voor van heel China. Qua bevolking en natuur erg divers dus. Yunnan wordt door de Chinezen dan ook gezien als een van de populairste bestemmingen in China. In de nationale feestweek in oktober bezochten 2,75 miljoen Chinezen de provincie.

Dragon's backbone rice terraces
Mijn vorige verhaal hield op in Yangshuo. Hierna hebben we nog een twee daags-tripje naar Ping'an gelegen in de Dragon's backbone rice terraces gedaan, waar we hebben gehiked door de rijstvelden. Het was een hele klim om bij een guesthouse in Ping'an te komen. Rijke dikke chinezen lieten zich door de plaatselijke bevolking met een draagstoel naar boven dragen!, maar wij zwoegden door met de rugzakken op de rug.

Ping'an lijkt op een wintersportdorp hooggelegen in de bergen. Het was ook echt koud 's avonds 10-15 graden ofzo brrrr. 's Avonds hebben we bij kaarslicht gegeten, omdat de stroom de hele dag was uitgevallen. Iedereen in het dorp haalde zijn schouder hierover op. Dat scheen wel vaker voor te komen. 's Morgens werden we om 8 uur gewekt door een luidspreker en harde muziek, wat ook door iedereen normaal werd gevonden of was dat de aankondiging voor de stroomuitval??

We hebben een mooie wandeling gemaakt achtervolgd door drie longhairs. Dit zijn vrouwen waarbij alleen op hun 18e hun haar wordt geknipt. De rijstvelden hebben aansprekende namen, zoals Nine dragons and five tigers (maar overal in China wordt een draak of tijger bij betrokken). In het voorjaar ligt water op de rijstvelden, wat een mooie weerspiegeling geeft, maar zonder water was het ook supermooi om te zien.

De eeuwige lente
Kunming wordt wel de stad van de eeuwige lente genoemd vanwege het aangename klimaat. Wij hebben bijna alleen een strakblauwe hemel gezien met 20-25 graden, heerlijk! Na een lange reis van 18 uur in de nachttrein kwamen we uiteindelijk aan in deze groene supermoderne stad met hippe winkels. Er is weinig ouds te ontdekken en er zijn nauwelijks toeristen. In veel opzichten vonden wij het zelfs moderner dan Hong Kong. De leukste wijk vonden wij de universiteitswijk, waar echt leuke eettentjes en barretjes zitten. Hier hebben wij dan ook de meeste tijd doorgebracht.

Direct is te merken dat men echt heel slecht engels spreekt, zelfs in hotels. Het wordt dus handen en voetenwerk en het aanwijzen van Chinese karakters van straatnamen/ bestemmingen in de lonely planet. Als we een dagje naar de Western Hills buiten Kunming willen, is dit een hele uitdaging, want de busnummers die in de lonely planet staan blijken ook nog eens niet te kloppen, help! Twee uur later zijn we dan er dan eindelijk, maar dan staan we nog onderaan de berg. We regelen een lift met een Chinees stel in een piepklein autootje naar boven naar de Dragon gate: een door taiostische monniken in een klif uitgehakte gangen, grotten en tempels met adembenemende uitzichten.

De oude steden Dali & Lijiang
Na het een aantal dagen rustig aan te hebben gedaan, omdat Job ziek was, zijn we vanaf Kunming per bus verder naar het noorden gereisd naar Dali en Lijiang en weer terug naar Kunming. Hoe verder je naar het noorden reist richting de Himalaya hoe hoger je komt en hoe bergachtiger het wordt en dus wordt het ook een stukje frisser.

Dali is een oud ommuurd stadje op 1900 meter, wat vroeger het machtscentrum van de provincie Yunnan was. Aan de ene kant heb je Erhai Hu, vertaling: het oorvormige meer, maar wij konden er geen oor in ontdekken. Hier zijn we over zanderige weggetjes en stoffige dorpjes naartoe gefietst. Aan de andere kant liggen de Cang Shan Mountains, waar we een stoeltjeslift naar boven hebben genomen om daar een rond te wandelen langs steile afgronden en watervalletjes. We ontdekten in Dali een superleuk eettentje: Cafe de Jack. Hier hebben we in de 3 dagen dat we in Dali waren maar liefst 6 x gegeten. Het was echt zo lekker: vooral de taco's (favoriet Job) en de chocolade cake met ijs (favoriet Eef).

In tegenstelling tot het aantal toeristen in Dali waren er in Lijiang wel veel toeristen, lees: te veel Chinese toeristen. Lijiang, the old town is een oud stadje dat zelfs staat vermeld op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Met zijn kronkelige smalle straatjes, bruggetjes, grachtjes, oude huizen en rode lantaarntjes is het 's avonds op z'n mooist, alleen jammer van al die chinezen met grote statieven die de verkeerde kant op fotograferen. Het is niet moeilijk om hier te verdwalen. Het kostte ons minstens twee dagen om de weg te vinden.

Dr. Ho

Tijdens een fietstocht in de omgeving van Lijiang belandden we in een dorpje waar een beroemde oude Chinese kruidendokter woont. Aan de buitenkant van zijn optrekje staat het vol met ingelijste krantenknipsels. Hij nodigde ons uit om binnen te komen en de vele Nederlandse artikelen over hem te lezen met een kopje health tea erbij, die zijn oude gerimpelde vrouw inschenkte. Binnen was het een chaos met talloze krantenknipsels en visitekaartjes. Prinses Maxima, premier Balkenende en Chris Zegers zijn ons voor geweest. Vanwege mijn aanhoudende gesnotter krijg ik poeder mee, die ik driemaal daags met heet water en suiker moet drinken. Het heeft een beetje hetzelfde effect als dampo, dus volgens mij kan het geen kwaad. Met onze gezondheid gaat het trouwens nu weer beter.

Tot zover China. Volgende verhaaltje uit Vietnam!

Groetjes,
Evelyn